20 september.

Kooskia - West Glacier. (Glacier National Park)

Het ontbijt deze morgen was goed in orde, we hebben hier al de beste prijs kwaliteit verhouding gehad.
Maar goed, we moeten dus verder noordwest, en in die buurt zijn er wel vuurhaarden. Gelukkig is het weer zacht en staat er vrijwel geen wind, goed voor de "smokejumpers".

Highway 12 zullen we maar liefst 228 km moeten volgen zonder ook maar èèn afslag, deze highway loopt vlak door het "Clearwater National Forrest".
Op deze weg zijn verschillende stopplaatsen om even uit te rusten en te genieten van het prachtige landschap. Op onderstaande foto·s lukt het nog aardig.



Alain in actie.



Maar nog wat miles verder zie je toch dat de rook alsmaar dikker wordt.



Tot op een gegeven moment de verwittigingsborden oplichten.



Binnen de 10 mijl mag je nergens parkeren en je auto verlaten.
Het knopje in de wagen om de buitenlucht af te sluiten wordt aangezet. Ondertussen hangt er al lang een geur van brandend hout onze wagen.

Eens die 10 mijl voorbij komen we aan het Lolopass Visitorcenter, hier is de rook al een pak minder en is het gevaar van nieuwe brandhaarden gezakt van "Extreme" naar "Very High".



Hier zien we ook een paar bikers staan, èèntje heeft wel een speciaal model, nog nooit gezien hier.



Allen zijn afkomstig uit South-Dakota, een plaats waar wij onze vorige reis geweest zijn, ze vonden het heel leuk dat wij de Badlands kenden en waren duidelijk blij dat wij South-Dakota prachtig vonden.
Een paar tientallen meters verder staan nog twee kerels foto's te maken, als we bij hen komen hoort Anne, dat ze Engels praten, Engels dus en geen Amerikaans. Op de vraag of ze uit Engeland komen, maken ze haast een vreugdedansje omdat Anne het meteen goed had, bijna alle Amerikanen denken dat ze Australiers zijn en dat terwijl er toch een immens verschil is in taalgebruik.
Het zijn twee toffe kerels, maar je zou evengoed kunnen gaan lopen als je ze tegenkomt, de ene is zwaar getatoeëerd en de andere heeft een rare piercing door zijn neus. Iedereen "zijne meugt" zeker.

Hoog tijd om verder te trekken. Wij rijden nu Montana binnen, daar heerst de "Mountain time", we moeten dus onze uurwerken een uurtje vooruit zetten.
Rond het middaguur komen we aan in Missoula, hier stoppen we op het goedvallend uit bij Ruby·s Cafè. We bestellen er een soepje en een hoofdgerecht. De sla van Alain was in orde maar de gegrilde kip van Anne en mij, was eigenlijk gekookte kip en vlug even onder de gril gestopt. Een tegenvaller.

Onderweg beginnen de Rocky Mountains op te duiken, maar ook deze zijn nog gehuld in een rooktapijt.



Rond 18u00 komen we dan aan in West-Glacier. De kamers van het Vista motel zijn wel netjes, maar het verschil met gisteren is toch groot en hier is het dan nog aanzienlijk duurder.

Ook nu hebben we pech, de ingang naar het park, die 2 kilometer verderop ligt is vanaf mile 23 gesloten. Dat betekent dat we nu vlug nog een eerste stukje kunnen gaan verkennen, maar ook dat we morgen volledig moeten omrijden om de rest van het park te zien. Terug een 200 km extra aan ons been.

Eens in Glacier Park haasten we ons naar het "Mcdonald Lake". Met wat geluk kunnen we hier nog een aantal mooie foto·s maken.





Anne opzoek naar... Alain?







Genieten van het laatste daglicht.



Nadien gaan we eten in de McDonald Lodge, we kiezen alledrie voor de zalm, okè, het is wel duurder dan deze middag, maar wat een verschil in kwaliteit. Vooral de zalm was zalig.

Na het eten nemen we nog even de tijd om de sterrenhemel te bestuderen, Alain is zeer bedreven in de materie. Ikzelf heb zo een massa sterren nog nooit gezien, hier was zelfs heel duidelijk de nevelsliert van de melkweg te zien, prachtig.

Hoog tijd om terug te keren naar ons motel, het is reeds 22u30 en ik heb wel nog wat werk.

Slaapwel allemaal.

Dirk, Anne en Alain.