9 september.

Brussel - Seattle.

Tuuut, tuuut, tuuut !!!!!! Vier uur, het anders zo enerverende geluid van de wekker klinkt nu toch wel iets anders. Waarschijnlijk komt het doordat hij me deze keer niet wakker maakt om te gaan werken maar wel om op reis te vertrekken.
Na een stevige opfrisbeurt kan ik de wacht optrekken tot Anne, Alain en Leo me komen opppikken. Ontbijten doe ik nog niet het is me toch wel iets te vroeg.
Zoals altijd zijn Leo en mijn reisgezellen meer dan op tijd en zo komt het dat we reeds om 4u35 op het perron staan te wachten op de trein van 05u05. Maar veel beter te vroeg dan te laat.



Aangezien het zondag is en we de eerste trein richting Brussel nemen is er deze keer sprake van "treinfiles" en we komen dan ook op tijd aan in Brussel Zuid. Het is toch weer opnieuw wat zoeken naar de balie van Air France. Onbegrijpelijk waar ze dat verstopt hebben. Enfin, de tickets worden feilloos afgeleverd en om 7u10 vertrekken we naar de luchthaven.



Ook hier komen we tijdig aan. Het is 8u30 en onze vlucht vertrekt om 11u00 tijd zat dus, of toch niet?
Na het afleveren van de bagage begeven we ons onmiddelijk naar de douane. Jezus wat een meterslange wachtrij. Het is reeds 9u50 als we eindelijk "goedgekeurd" worden.



Nog een kwartier later kunnen we aan boord en pas om 11u30 zijn we vertrokken.

Na een heel rustige vlucht landen we om 22u00 (13u00 lokale tijd) op Seattle.
En hier begint de miserie met de lange wachtrijen opnieuw. "Imigration Control" doet haar werk wel grondig maar na 45 minuten zijn we amper verder geraakt, aan dit tempo staan we hier minimum nog 2u.
Uiteindelijk komt er een beamte van de luchthaven en stuurt ons door naar een andere rij, waar we dan vrij vlug geholpen worden. Het is reeds 15u30 als we eindelijk op weg zijn naar de leasingmaatschappij, gelukkig zijn er hier geen lange wachtrijen en een kwartier later nemen we plaats in onze "Dodge minivan". Het is een wagen met allerlei technische snufjes, zoals automatisch openen en sluiten van de koffer, ook de twee schuifdeuren achteraan kunnen automatisch en vanop afstand geopend en gesloten worden, ik bedoel wel echt open dicht en niet alleen maar los en vast. Leuk speelgoed.

Het hotel bevindt zich op amper 10 minuutjes rijden van Hertz. We kunnen dan ook vrij vroeg in onze kamers intrekken.



Even wat uitpakken en dan gaan we op weg om wat eerste voorraden in te slaan. We rijden naar een Walmart, goedkoop en alles onder èèn dak.
Onderweg hangt er wel een raar oliegeurtje in de wagen, en na een paar miles te rijden verschijnt er een vervelend lichtje op het dashbord. Een probleem dat volgens het instructieboekje nog niet erg is als het op tijd en stond verdwijnt. Maar het verdwijnt niet, integendeel, een tweede lampje (oliepeil) begint nu ook regelmatig te branden. Ondertussen zijn we aangekomen in het restaurant en besluiten we om na het eten de 10 mijl naar het hotel nog te overbruggen en dan Hertz te contacteren.

We hebben gekozen voor een "Village Inn", een kleine keten van restaurants waar je voor een zacht prijsje lekker kan eten. Eigenlijk pikken we gewoon de draad weer op van 2 jaar geleden. Toen hebben we onze reis afgesloten in een Village Inn met een heerlijk maal en superlekkere verse aarbeienlimonade. Dus...



We rijden heel kalm naar het hotel en rond 20u15 kunnen we bellen naar Hertz, de dame belooft om een takelwagen te sturen. Een uurtje later komt een vriendelijke man ons uit de nood helpen. Hij moet de wagen naar een depot brengen en weet niet of ze daar een vervangwagen hebben. Anders moeten terug naar de verhuurdienst waar we deze morgen de Dodge opgepikt hebben.
Pech voor ons, er is geen vervangwagen daar, dus brengt een andere dame van Hertz ons naar het verhuurkantoor. We krijgen vrij vlug een andere wagen. Het is opnieuw een Dodge van hetzelfde type.
Pas om 22u30 zijn we terug op onze kamers. Anne, die op de kamer gebleven was, zit ondertussen al in dromenland.
Het verslag typen zat er niet meer in, wat wil je, als je al bijna 28 uur wakker bent.

Dirk, Anne en Alain.